Γιατί ερωτευόμαστε; Όλοι τρέφουμε την πεποίθηση ότι τα ελατήριά μας είναι αγνά: ερωτευτήκαμε γιατί ο άλλος μας κάνει να γελάμε, μας φροντίζει κλπ κλπ κλπ. Και τόσα άλλα κίνητρα όλα πάντα καλά κ'αγαθά. Η ευκολία με την οποία, κι η σιγουριά μας, ότι στα δικά μας τα κίνητρα μόνο ευγενή ελατήρια ενυπάρχουν είναι ανάλογη της ευκολίας με την οποία αναγνωρίζουμε κατώτερα ένστικτα στον έρωτα των άλλων: τα χρήματα, η ασφάλεια, επίδειξη κλπ.
Κι όμως αν κοιτάξουμε λίγο καλύτερα και με περισσότερη ειλικρίνεια θα αναγνωρίσουμε και σε εμάς κατώτερα κίνητρα. Οξύμωρο θα μου πείτε. Πώς σε κάτι τόσο ευγενές να ενυπάρχει κάτι τόσο κατώτερο!!! 'Ελα μου ντε!!! Ο Φρόυντ που τόλμησε να μιλήσει για τα κατώτερα ανθρώπινα ένστικτα και μάλιστα τα αναγνώρισε και στις πράξεις των παιδιών κυνηγήθηκε στην εποχή του όσο κανείς άλλος. Έτσι όμως είναι, μας αρέσει δεν μας αρέσει. Και περισσότερο δεν μας αρέσει να παραδεχόμαστε την ύπαρξη τέτοιων κινήτρων στον άλλο που έχουμε απέναντί μας.
Τι είναι όμως ο έρωτας ρε παιδιά; Πώς ξέρετε ότι είστε ερωτευμένοι με αυτόν/αυτήν που έχετε απέναντί σας; Πώς ξέρετε ότι δεν είναι απλή εξάρτηση, προβολή δικών σας αναγκών και κενών στο πρόσωπό του;
Πότε λέτε 'σ'αγαπώ" και πότε είστε σίγουροι ότι το εννοείτε;Με αυτό το ερώτημα θα σας αφήσω και θα χαρώ να ακούσω τις απόψεις σας....
