Σαν κάτσει ο κουρνιαχτός του δρόμου... αρχίζει και πάλι η αναζήτηση!!

Έπιασα τον ευατό μου τις τελευταίες δύο μέρες να κοιτά και πάλι το τρέιλερ αυτής της ταινίας και να συνεπέρνεται από το τραγούδι: I feel a part of the universe opened up to meet me... 

Αυτό το έργο και αυτό το τραγούδι που εδώ και 4 χρόνια, χωρίς να θέλω να ακουστώ μελοδραματική, αποτέλεσε το ορόσημο άλλης μιας μεγάλης αλλαγής στη ζωή μου.

Είχα καιρό να το ακούσω...σχεδόν δέκα μήνες. Μεγάλο διάστημα αν σκεφτείς ότι τα τελευταία 3 χρόνια το είχα, είτε αυτό είτε τα βιβλία που εξέδωσε η Gilbert ως συνέχειες πάνω στο ίδιο θέμα, συνεχώς στο μυαλό μου και σε περίοπτη θέση στη βιβλιοθήκη μου. Το βιντεοκλιπ, δε, αν ήταν βινίλιο θα είχε λιώσει από τα παιξίματα!

Το έχω ξαναγράψει κάπου εδώ μέσα. Κάποιες ταινίες και τραγούδια έχουν καταφέρει να με οδηγήσουν στα κατάβαθα της ψυχής μου, σε εκείνα τα σκοτεινά σημεία, τα απροσπέλαστα, με μια ευκολία που ούτε οι θεραπευτές μου δεν έχουν καταφέρει. Μια τέτοια ταινία ήταν κι αυτή που βγήκε στις αίθουσες το 2009.

Κάτι γίνεται ιδιαίτερα με τα τραγούδια. Παρόλο που σπάνια προσέχω τους στίχους ενός τραγουδιού, αν κι όταν μου κολλήσει ένας στίχος ποτέ δεν είναι τυχαίο. Αν το ψάξω βρίσκω σχεδόν πάντα την απάντηση. Σχεδόν πάντα, γιατί στην περίπτωση του παραπάνω τραγουδιού ένιωθα το κάλεσμα --felt my cells vibrating- αλλά δεν είχα ιδέα ούτε προς τα που ούτε το προς τι. Ήξερα μόνο το γιατί: ένα εσωτερικό ρήγμα που το προκαλούσε η μελωδία, οι λέξεις αυτού του τραγουδιού που η κάθε μία του ήταν σαν να δονούσε κάποια αόρατη χορδή μέσα μου... Από την πρώτη στιγμή ένιωσα να "μου μιλάει"....κάποιο σημείο στον ορίζοντα είχε ανοίξει και με καλούσε να ακολουθήσω το φως.

Σίγουρα συνέτρεξαν κι άλλοι λόγοι και συνθήκες κατάλληλες ώστε να βρω τη δύναμη να βουτήξω στο κενό, σε μια ελεύθερη πτώση χωρίς να ξέρω πού και πώς θα προσγειωνόμουν -I am falling free falling. Για σχεδόν όμως 3 χρόνια  εκείνο το σκίρτημα ήταν σε αναμονή, δούλευε στις υπόγειες διαδρομές τις ψυχής μου εν αγνοία μου. Όταν πήρα την απόφαση να βουτήξω, εντελώς "τυχαία" (?), επέστρεψα στο τραγούδι. Ξαναέπεσε το μάτι μου στα βιβλία της Gilbert. 

Κι όμως ακόμα δεν είχα κατανοήσει πλήρως το νόημα του καλέσματος. Κι έτσι το σώμα μου φαίνεται να αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Δέκα μέρες περίπου πριν πάρω την απόφαση να βουτήξω έγινε το κάλεσμα αυτό ανυπόφορος σωματικός πόνος που δεν με έφηνε τα βράδυα να κοιμηθώ. Το σώμα μου είχε αποφασίσει να με αναγκάσει να πάρω την απόφαση no matter what! Δεν μπορούσα παρά να συμμορφωθώ... Έκλεισα εισητήριο χωρίς επιστροφή, μοίρασα σε φίλους όλα μου τα υπάρχοντα, πήρα ένα χρόνο άδεια από τη δουλειά μου, και πέταξα πάνω από τον Ατλαντικό. Πρόσφερα στον εαυτό μου την πολυτέλεια ενός ταξιδιού στον κόσμο, ένα ταξίδι που από έφηβη ονειρευόμουνα. Σε ένα τέτοιο ταξίδι τον μόνο που έχεις να στηριχτείς είναι ο εαυτός σου κι αν δεν τον ξέρεις αναγκάζεσαι να τον μάθεις και να τον εμπιστευτείς. Έφυγα με ένα σάκο ερωτηματικά, λίγα από τα οποία κατάφερα να απαντήσω. Έφυγα ψάχνοντας εκεί έξω λογικές απαντήσεις και λύσεις σε εσωτερικά ζητήματα και γύρισα έχοντας απλά αρχίσει να μαθαίνω να συμφιλιώνομαι με τον εαυτό μου και με τον κόσμο γύρω μου.  

Και το τραγούδι ξαναμπήκε στο "αρχείο". Στα μισά της διαδρομής, κι όταν η αδημονία μου να βρω τις απαντήσεις, να ακούσω τη φωνή μεγάλωνε, επέστρεψα σε αυτό. Το έπαιζα και το ξαναέπαιζα περιμένοντας να με ακούσω. Μόνο που η φασαρία από τους φόβους μου παραήταν δυνατή. Εκεί στα μισά της διαδρομής έχασα την επαφή μου με το τώρα και με όσα υπέροχα συνέβαιναν γύρω μου. Εκεί στα μισά της διαδρομής το σώμα μου και πάλι προσπαθούσε να μου δείξει το δρόμο αλλά εγώ για άλλη μια φορά με απαρνιόμουν. Εκεί στα μισά της διαδρομής απλά δεν είχαν ωριμάσει οι συνθήκες... 

Αδυνατούσα ακόμα να ακούσω τη φωνή. Κι όταν ποιά αναγκάστηκα από τις συνθήκες να σταματήσω το τρέξιμο, στα μέσα περίπου της διαδρομής στην αρχή με έπιασε απελπισία. Όταν το πρόγραμμα που είχα φτιάξει στο μυαλό μου τινάχτηκε στον αέρα από έναν κλεφτράκο στη Νικαράγουα που βρισκόμουν. Με αυτή του την παράνομη πράξη τελικά μου έκανε τη μεγαλύτερη χάρη που θα μπορούσε τότε κάποιος να μου κάνει. Με ανάγκασε να επιστρέψω Ελλάδα, να κολλήσω εδώ για τουλάχιστον 3 μήνες, να αφήσω τα μεγαλεπήβολα σχέδια και τις αναζητήσεις για απαντήσεις εκεί έξω και να μείνω μόνη να αναμετρηθώ και να αναρωτηθώ με τον εαυτό μου. Και τότε αποφάσισα να σταματήσω, να σωπάσω και να περιμένω να με ακούσω. Ζώντας την κάθε στιγμή κι όχι για το αύριο.

Όλοι με ρωτούν πώς ήταν. Δεν ξέρω πώς θα ήταν αν έκανα αυτό το ταξίδι νεότερη, όταν δεν θα έξαχνα κάτι "άλλο" πέρα από την περιπέτεια και τη γνώση άλλων πολιτισμών. Φαντάζομαι ότι υπό άλλες συνθήκες θα γύρναγα με ένα σωρό ιστορίες και διάθεση να τις εξιστορήσω. Στο συγκεκριμένο ταξίδι όμως πολύ λίγο μου θύμισα τον παλιό μου εαυτό. Έδειχνα πιο ήρεμη, δεν έτρεχα από δω κι από κει να δω αξιοθέατα, να χωθώ μέσα στον κόσμο και να χαθώ μέσα στις συνήθειές του. Αυτή τη φορά κρατούσα μια πιο στέρεη σχέση με το μέσα μου. Γι' αυτό και ίσως όταν με ρωτάνε πώς τα πέρασα και τί είδα η απάντησή μου είναι "απλά ξαναβρήκα τον εαυτό μου". Η ουσία δεν βρίσκεται στο πώς τα πέρασα και τι είδα, αλλά στο τί έμαθα!

Φαίνεται ότι ήρθε η ώρα να το ξαναπιάσω αυτό το τραγούδι πλέον στο επέκεινα του ταξιδιού. Το 2013 έζησα το δικό μου "Pray, Eat, Love". Αυτή ήταν η δική μου διαδοχή των γεγονότων. Και τώρα που ο κουρνιαχτός από το ταξίδι άρχισε να κατακάθεται, μοιραία κι εντελώς απρογραμμάτιστα, επιστρέφω σε αυτό και πάλι αλλά αυτή τη φορά με μια διάθεση αναστοχαστική.

Παρατηρώ ότι η διάθεσή μου τώρα που το ακούω έχει αλλάξει μαζί με τα συναισθήματα που αυτό μου προκαλεί: τότε ήταν προσμονή, απελπισία, απόγνωση, σύγχυση. Τώρα βλέποντάς το περνούν μπροστά από τα μάτια μου οι δικές μου εικόνες από τα δικά μου ταξίδια και ένα χαμόγελο διαγράφεται στα χείλη μου. Ναι το έκανα κι εγώ το δικό μου Pray, Eat, Love. Τα κατάφερα να ξεπεράσω τον εαυτό μου, να αψηφήσω τους φόβους μου και να κάνω τη βουτιά στο κενό. Κατάφερα να σταματήσω να με απαρνιέμαι και να με σεβαστώ.

Ναι γέμισα εμπειρίες, εικόνες, γνώσεις -έμαθα για παράδειγμα ότι το Τσιουάουα είναι και πόλη στο Μεξικό εκτός από σκυλί- άλλαξα παραστάσεις και ξέφυγα από το μικρόκοσμό μου, αλλά περισσότερο αυτό που χαίρομαι είναι ότι θυμήθηκα πώς είναι να γελάω με την ψυχή μου, να ερωτεύομαι τόσο που να πηγαίνω στα ουράνια και να ξεχνάω να γυρίσω, να παίζω, να μην κάνω τίποτα κι απλά να απολαυάνω την παρέα με τον ευατό μου και την παρέα των φίλων μου παλιών και νέων. Έμαθα τη χαρά του μοιράσματος. Γύρισα γεμάτη από εικόνες, ήρεμη και με ανακτημένο τον αυτοσεβασμό μου. Μπορεί να με αμφισβητούσα αλλά τελικά μου απέδειξα ότι οι better days δεν θα έρθουν ως δώρο από κάπου εκεί έξω. Δυνητικά βρίσκονται μέσα μου αρκεί να με εμπιστευτώ.

Είναι ωραίο το συναίσθημα δεν λέω...μόνο που να, φαίνεται ακόμα να περιμένω εκείνες τις απαντήσεις... ακόμα να περιμένω να πιάσω στα χέρια μου κάτι και να μπορώ να σας το δείξω, να μου το δείξω.

Και τελικά και πάλι φαίνεται ότι πέφτω στην παγίδα του υλισμού. Τι πιο χειροπιαστώ όμως από το να βρίσκεις το νόημα της δικής σου ζωής; 

Και φαίνεται πως το βρήκα κι ας μην βρίσκω τις κατάλληλες λέξεις να σας το περιγράψω...

Για όλα φταίει το στραγάλι...

Ναι καλά διαβάσατε: για όλα αυτά, το πάθος μου για τα ταξίδια, και τη δίψα μου να γνωρίσω τον κόσμο, ανθρώπους και πολιτισμούς, φταίει το στραγάλι.
Ας πιάσω όμως την ιστορία από την αρχή. Παιδούλα ακόμα, το κοριτσάκι της μαμάς και του μπαμπά που λένε,  η επαφή μου με άλλους πολιτισμούς περιοριζόταν στις περίεργες εκείνες πινακίδες των αυτοκινήτων που ξαφνικά κάθε καλοκαίρι εμφανίζονταν στους δρόμους της πόλης μου και σε κάτι περίεργους ανθρώπους ξανθούς -πολύ σπάνια έγχρωμους, αν δε με απατά η μνήμη μου μόνο ένα είχα δει- που φόραγαν κάλτσες με τα σανδάλια τους (άκουσον άκουσον) και μίλαγαν ακαταλαβίστικα μεταξύ τους. Παρεπιπτόντως και μια και το έφερε η κουβέντα ο έγχρωμος ήταν κι ο μόνος από ότι θυμάμαι που είχε καταλάβει τη γλώσσα μου. "Μαμά, μαμά ένας μαύρος" είχα φωνάξει όντας σε σύγχιση, "μαμά, μαμά ένας μαύρος" είχε επαναλάβει γελώντας μου καλοσυνάτα από το απέναντι πεζοδρόμιο αφήνοντάς με άφωνη στη μέση του δρόμου και ντροπιασμένη. Νομίζω τότε ήταν που εγώ κι ο ρατσισμός "τα σπάσαμε" μιας και δια παντώς.
Περίεργοι αυτοί οι άνθρωποι. Τεράστιο μυστήριο άλυτο, όπως άλυτη παρέμενε για χρόνια η απορία μου γιατί στην τηλεόραση το "ν" το πρόφεραν "β"! Μόνο ως παραξενιά μπορούσα να εξηγήσω το γιατί η  Nivea δεν προφερόταν Νινέα, για παράδειγμα!
Όλα αυτά μικρό κοριτσάκι στο δημοτικό. Μεγαλώνοντας λίγο κι αρχίζοντας τα Αγγλικά σιγά σιγά όλες εκείνες οι απορίες μου περί γλώσσας απαντήθηκαν. Παρέμενα όμως μια έφηβη με ελάχιστη επαφή με "τον έξω κόσμο".
Αυτό δεν θυμάμαι πάντως να με προβλημάτιζε ιδιαίτερα τότε. Λίγες απορίες μου είχαν μείνει σχετικά και λίγη περιέργεια για το πού και πώς ζούσαν όλοι αυτοί οι τουρίστες που κατέκλυζαν την περιοχή κάθε καλοκαίρι. Εξάλλου γιατί να προβληματιστώ; Κάπου θα ζούσαν κι αυτοί όπως εγώ, που έμοιαζε με την Ελλάδα. Τη δεκαετία του '70 και '80 τα ταξίδια δεν ήταν και τόσο in οπότε δεν μπορώ να πω ότι είχα ποτέ εμπλακεί σε συζητήσεις τύπου σε ποια χώρα ταξίδεψες και τί είδες και τί έκανες.
Μέχρι κάποια στιγμή όταν, από το πουθενά, μου προέκυψε μια πρόταση να πάω να σπουδάσω εξωτερικό. Γιατί όχι σκέφτηκα, πλάκα θα έχει και εξάλλου δεν υπάρχει και τίποτα στα ελληνικά πανεπιστήμια να με τρελαίνει. Κάπου είχε πάρει κιόλας το αυτί μου ότι ο πρώτος μου έρωτας είχε πάει Αγγλία να δουλέψει. Τι άλλο ήθελα να πειστώ; Τίποτα! Τόσο εύκολα, τόσο γρήγορα και τόσο απλά.
Κι έφυγα χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς λύπη, χωρίς νοσταλγία. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Δεν είχα τίποτε να με κρατάει πίσω, η ζωή ήταν μπροστά μου κι εγώ καβάλα στο άλογό μου, ή μάλλον στο αεροπλάνο μου, έφυγα να κατακτήσω τον κόσμο!! Εδώ γελάνε βέβαια με όλη αυτή την εφηβική σιγουριά και έπαρση, αλλά αυτό είναι μια άλλη, τεράστια, ιστορία.
 Και φτάνω σε μια χώρα που υποτίθεται ότι είχα σπουδάσει χρόνια τη γλώσσα της, άρα θα κατάφερνα να συνενοηθώ και υποτίθεται ότι θα είχαν τις ίδιες συνήθειες με τους Έλληνες, και υποτίθεται, επίσης, ότι το περιβάλλον δεν θα ήταν δα και τόσο διαφορετικό από αυτό που είχα συνηθίσει. Υποτίθεται.
Μα ήταν ΟΛΑ διαφορετικά: η γλώσσα που μίλαγαν πολύ λίγο μου ήταν κατανοητή, ο καιρός ήταν εντελώς διαφορετικός, και η φύση καμία σχέση με αυτά που ήξερα. Ήμουν ξενιτιά και ζοριζόμουν. Και το ρίχνω στα ελληνικά τραγούδια που σπάνια άκουγα Ελλάδα, στα ελληνικά έθιμα που πάντα απαξιούσα όταν ήμουν Ελλάδα και γενικώς άρχισα να συμπεριφέρομαι τώρα εγώ "περίεργα". Μέχρι και μουσακά έφτιαξα για πρώτη φορά στη ζωή μου, χωρίς καθογήδηση, που στο σπίτι μου μια μακαρονάδα είχα φτιάξει και το είχα κάνει θέμα. Είχα καταφέρει έτσι με τον τρόπο μου να ξαναδημιουργήσω έστω με υποκατάστατα γύρω μου το "οικείο". Όλα τα ελληνικά είχα καταφέρει να τα υποκαταστήσω στην ξενιτιά...ή σχεδόν όλα.
Εκείνα τα στραγάλια της γιαγιάς, που σπάνια μου άρεσαν γιατί η άτιμη προτιμούσε τα μαλακά και εμένα μου κάθονταν σαν πέτρα στο λαιμό, δεν είχα καταφέρει να τα βρω πουθενά. Ξαφνικά μου έλειπαν. Όσο έλειπαν τα στραγάλια η ολοκληρωτική υποκατάσταση του οικείου, κι άρα η ψυχική μου ισορροπία, έμεναν εκκρεμείς. Τα στραγάλια μου θύμιζαν ότι όσο και να είχα υποκαταστήσει τα πάντα το οικείο και γνώριμο της χώρας και της οικογένειάς μου δεν θα κατάφερνα να τα υποκαταστήσω....
Ώσπου μια μέρα ο συγκάτοικός μας αποφάσισε να μαγειρέψει. Σπάνια το έκανε και ποτέ δεν μαγείρευε αγγλικά πιάτα. Ευτυχώς. Εκείνη τη μέρα είχε αποφασίσει να φτιάξει ένα ινδικό πιάτο με ρεβύθια. Τα έβαλε στο τηγάνι με λίγο λάδι και τα τηγάνισε. Αν είναι δυνατόν! Τα ρεβύθια είναι μόνο για την κατσαρόλα και τα αυγά μόνο για το τηγάνι. Αυτοί οι άνθρωποι είχαν μάθει τον κόσμο εντελώς ανάποδα. Έβαζαν το αυγό στην κατσαρόλα και τα ρεβύθια στο τηγάνι. Είχαν δίκιο όταν μου έλεγαν ότι η αγγλική κουζίνα είναι ξενέρωτη!
Κι έκατσα εκεί να παρακολουθώ, έτοιμη να αρχίσω τα πειράγματα με τον αέρα της ανώτερης πολιτισμικά. Την ελληνική κουζίνα κάθε καλοκαίρι εκατομμύρια τουρίστες εξυμνούν κι όχι τυχαία.
Όσο μαγειρεύονταν όμως τα ρεβύθια κι άρχισαν να μοιάζουν με τα στραγάλια της γιαγιάς τόσο ξεφούσκωνε το εγώ μου. Τι γίνεται εδώ; Είχα μάθει κάτι λάθος; Αποκλείεται. Η ρεβυθόσουπα ήταν ένα από τα αγαπημένα μου πιάτα. Σπάνιο φαινόμενο βέβαια, γιατί καμία προσκόλληση στην ελληνική κουζίνα δεν είχα μέχρι τότε, αντιθέτως μάλιστα μπορώ να πω ότι την είχα απαξιώσει πλήρως. Άρα δεν μπορεί κάτι τόσο νόστιμο να είναι λάθος. Δοκίμασα τα ρεβύθια του Πώλ, τα ινδικά ρεβύθια με τα εξωτικά μπαχαρικά, κι ήταν μούρλια. Η γεύση δεν έμοιαζε με τα στραγάλια αλλά σίγουρα η υφή τους στο στόμα μου μου θύμισαν Ελλάδα. Ήταν ίδια με τα στραγάλια της γιαγιάς!
Στεκόμουν εκεί εκστασιασμένη, απελευθερωμένη από τους περιορισμούς μου αλλά και μπερδεμένη: η γιαγιά όταν ρωτούσα το γιατί και το πώς πάντα μου έλεγε ότι έτσι είναι τα πράγματα. Έτσι έμαθα λοιπόν κι εγώ να ξεχωρίζω το σωστό από το λάθος: τα beans on toast για παράδειγμα ήταν λάθος, αλλά οι μπουκιές ψωμιού στη φασολάδα σωστό. Τα pickled eggs μια αηδία, διαστροφικό μυαλό το σκέφτηκε αλλά η αυγοσαλάτα με μπόλικο ξύδι ολόσωστο! Γιατί έτσι είναι η φύση των πραγμάτων.
Και τότε κατάλαβα ότι τα πράγματα δεν ήταν έτσι από τη φύση τους. Ήταν έτσι γιατί μόνο αυτό ήξερε. Τότε κατάλαβα αυτό που σήμερα αποκαλώ πολιτισμικές διαφορές: δεν υπάρχει "φύση" στο πώς ζούμε τη ζωή μας, δεν υπάρχει σωστό και λάθος, παρά μόνο πολιτισμός. Κι υπάρχουν τόσοι πολιτισμοί και τόσο διαφορετικοί σε αυτόν τον πλανήτη που μόνο απελευθέρωση ταξιδεύοντας μπορείς να βιώσεις...
Σε κάθε ταξίδι λοιπόν που κάνω ψάχνω εκείνο το στραγάλι που θα με απελευθερώσει από τις παραδοχές και τις κοινωνικές συμβάσεις μου...

Βουτιά στο κενό...

Παραλία Σάντα Κρουζ, Ομιτέπε, Νικαράγουα...φύσαγε τόσο δυνατά εκείνη τη μέρα που αν άνοιγες τα χέρια σου είχες την αίσθηση ότι θα πέταγες

το ηλιοβασίλεμα εδώ έχει βάθος και χρώμα

Μιλάμε το παπαγαλάκι έριξε πολύ γέλιο με εμάς!!!

Ένα από τα 2 ηφαίστεια του νησιού, το ανενεργό Μαδέρας...τα σύννεφα εδώ είναι τόσο χαμηλά που σου δίνουν την αίσθηση ότι άμα σκαρφαλώσεις στο δέντρο θα τα πιάσεις

Σε ένα γειτονικό Νίκα εστιατόριο για κουβεντούλα με τον παπαγάλο και ένα δροσιστικό smoothie μια ζεστή μέρα :)

Εξωτικά φρούτα σε αφθονία ανανάς, παπάγια, καρύδες, πάσιον φρουτ, μάνγκος .... 

Η θέα από το γραφείο μου...το ενεργό ηφαίστειο Κονσεπσιόν

Χρόνια το έλεγα, χρόνια το επιθυμούσα...να αφεθώ και να αφήσω πίσω μου τις παλιές φωτογραφίες και να εξορμήσω προς αναζήτηση και δημιουργία καινούριων. Χρόνια ο φόβος του θανάτου κυριολεκτικού και
μεταφορικού με κρατούσε μακριά από τον εαυτό μου και τις επιθυμίες μου.

Άτιμο πράμα οι επιθυμίες. Φωτιές είναι που αν δεν ξέρεις να τις τιθασεύσεις μπορεί και να σε κάψουν. Αλλά τι είναι το κάψιμο? Είναι θάνατος ή μήπως απλά η επανασύνθεση σε μια άλλη μορφή; Το επιθυμούσα καιρό. Αυτό που τόσοι άλλοι φίλοι και γνωστοί έκαναν χρόνια τώρα. Να γυρίσω τον κόσμο. Να γεμίσω τα μπαγκάζια του με εμπειρίες, φωτογραφίες με εξωτικά πρόσωπα, τοπία, έθιμα, χρώματα και ήχους. Δεν το αποτολμάς εύκολα ειδικά όταν έχεις μπει στο μονοπάτι που όλοι σου λένε ότι είναι το προδιαγεγραμένο: σπουδές, δουλειά, οικογένεια, σύνταξη, θάνατος. Δεν χρειαζόταν το πέρασμα του χρόνου για να φτάσω στο τελευταίο στάδιο. Όντας σε αυτό το "προδιαγεγραμμένο" μονοπάτι για πάνω από μια δεκαετία ήμουν ήδη νεκρή. 'Οντας σε αυτό το μονοπάτι δεν ρωτάς το γιατί και το πώς. Απλά προχωράς μηχανικά προς το τέλος. Εκείνο το τέλος στο οποίο θα αναρωτηθείς: έζησα τη ζωή μου; Χόρτασα; Άξιζε τον κόπο; Και δυστυχώς σε αυτές τις ερωτήσεις παραμένεις μόνη να απαντήσεις. Οι "καθοδηγητές" σε αφήνουν μόνη στον απολογισμό παρότι δεν σε αφήνουν σε ησυχία όταν πρέπει να αποφασίσεις.

Η λίμνη που περιβάλλει το Ομιτέπε, περισσότερο με θάλασσα φαίνεται παρά λίμνη

Ε, λοιπόν αποφάσισα να μην πεθάνω πριν την ώρα μου. Αποφάσισα ο φόβος καλά κάνει και υπάρχει αλλά έχω μια ζωή να ζήσω. Το πώς θα το αποφασίσω εγώ όπως εγώ θα απολογηθώ στο τέλος για τις επιλογές μου και κανείς άλλος. Και βούτηξα στο κενό....Πήρα βαθιά αναπνοή, χωρίς σωσίβιο παρά μόνο την εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και βούτηξα. Δεν ξέρω που αυτή η απόφαση θα με οδηγήσει. Μπορώ μόνο από προηγούμενες αντίστοιχες εμπειρίες και αποφάσεις να προβλέψω ότι θα είναι δύσκολα αλλά πέρα για πέρα χρήσιμα και αναγκαία....και η θάλασσα με ξέβρασε Νικαράγουα. Σε ένα μικρό νησί όπου όλοι γνωρίζουν όλους και όλοι φροντίζουν όλους. Όπου οι άνθρωποι είναι ευγνώμονες καθημερινά για το φαί που βρίσκουν στο πιάτο τους και χαμογελούν και βρίσκουν την άκρη όταν οι ανέσεις δεν υπάρχουν.  Πρώτος σταθμός λοιπόν Νικαράγουα....και πιο συγκεκριμένα Ινανίτα  http://www.inanitah.com για να δούμε ποιος θα είναι ο επόμενος ;)

Όλα είναι δρόμος...

Παθιασμένη και ανήσυχη με είπε μια αγαπημένη, με όλη τη σημασία της λέξης, δασκάλα  και έτσι φαίνεται να είμαι. Παθιάστηκα με το blog γιατί είχα ανάγκη να επικοινωνήσω με τον κόσμο εκεί έξω. Και τώρα συνειδητοποιώ ότι βρέθηκα τόσο καιρό εκεί έξω που ξέχασα να γράψω στο blog μου. Τι έχει γίνει από τότε? Κοσμογονικές αλλαγές και μέσα μου και έξω. Ήρθαν τα πάνω-κάτω. Ή μάλλον αυτά που νόμιζα πάνω γιατί σέρνονταν τόσο καιρό και απλά εμείς, γιατί κάποιοι μας ήθελαν έτσι, δεν είχαμε πάρει χαμπάρι. Από το κίνημα κατά του χρέους του τρίτου κόσμου, και της αλληλεγγύης προς τις αναπτυσσόμενες χώρες, το κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, δεν είχα πάρει τίποτα. Δεν είχα καταλάβει ότι όλο αυτό θα χτυπούσε την πόρτα μας κάποια στιγμή. Την πόρτα της "ανεπτυγμένης" Ελλάδας. Νομίζαμε, ή νόμιζα εγώ τέλοσπαντων, ότι βοηθάμε τις αδύναμες χώρες, υποστηρίζουμε τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, είμαστε δίπλα στους ψυχικά ασθενείς, πολεμούσαμε την καταστροφή του περιβάλλοντος κι όλα αυτά νομίζαμε ότι τα κάναμε για κάποιους άλλους!!!! Πόσο κοντόφθαλμοι είναι τελικά οι άνθρωποι. Πόσο αποξενωμένους μας έχουν κάνει!!! Από το Μάρτη του 2010 και μέχρι και σήμερα, λίγες μέρες δηλαδή πριν την εκπνοή του 2011 όλα αυτά που ξέραμε τα πήρε ο άνεμος και τα σκόρπισε στους τέσσερεις ορίζοντες. Σκάσανε σαν φούσκες:όλα αυτά με τα οποία νομίζαμε ότι δομούσαμε, κατασκευάζαμε την τραυματισμένη ταυτότητά μας: ταξίδια, αγαθά, κατανάλωση, πνευματικές αναζητήσεις, γιόγκα και κόντρα τάντρα και μάντρα, και πέταγμα με αερόστατο και όλα αυτά τα κουραφέλαξα. Κι όλα αυτά είχαν θολώσει το τοπίο. Το τοπίο της αιώνιας αντιπαράθεσης ανάμεσα σε αυτόν που έχει και στον άλλο που παράγει. Αντιπαράθεση ανάμεσα στο δυνατό και στον αδύναμο, στον αρτημελή και στον ανάπηρο, στο μαύρο και τον άσπρο, τον άντρα και τη γυναίκα. Αντιπαράθεση για να δούμε ποιος είναι ο καλύτερος, ο πιο έξυπνος. Μέσα σε μια διαδικασία βιολογικής επιλογής και εν τέλη επιβίωσης. Ζούγκλα. Κι όμως ο άνθρωπος είχε αιώνες τώρα προσπαθήσει να τα αλλάξει όλα αυτά. Είχε κάνει τεράστια βήματα προς τον εξανθρωπισμό. Προερχόμαστε από το ζωικό βασίλειο αλλά έχουμε τη δυνατότητα να το υπερβούμε. Πόσο τραγικό είναι να βλέπεις όλα αυτά τα τεράστια βήματα να ακυρώνονται. Πόσο τραγικό είναι να βλέπεις την  ανθρωπότητα να γυρίζει αιώνες πίσω!!! Ή μήπως κι αυτά τα βήματα ήταν φούσκες? Μένει να το ανακαλύψω όπως ανακάλυψα τόσα μέσα σε 7 μήνες μόνο!!!! Συνεχίζω παθιασμένη και ανήσυχη κι ας ανησυχώ ότι αυτό μπορεί να είναι δείγμα κάποιας ψυχοπαθολογίας μέσα σε ένα κόσμο που απλά παίρνει τη ζωή όπως του έρθει? Κάποια βιολογική ίσως ανικανότητα που ίσως με πετάξει έξω χαμένη από το παιχνίδι της επιβίωσης...θα δούμε

Έρωτας και άλλα δεινά!!!

Γιατί ερωτευόμαστε; Όλοι τρέφουμε την πεποίθηση ότι τα ελατήριά μας είναι αγνά: ερωτευτήκαμε γιατί ο άλλος μας κάνει να γελάμε, μας φροντίζει κλπ κλπ κλπ. Και τόσα άλλα κίνητρα όλα πάντα καλά κ'αγαθά. Η ευκολία με την οποία, κι η σιγουριά μας, ότι στα δικά μας τα κίνητρα μόνο ευγενή ελατήρια ενυπάρχουν είναι ανάλογη της ευκολίας με την οποία αναγνωρίζουμε κατώτερα ένστικτα στον έρωτα των άλλων: τα χρήματα, η ασφάλεια, επίδειξη κλπ. 

Κι όμως αν κοιτάξουμε λίγο καλύτερα και με περισσότερη ειλικρίνεια θα αναγνωρίσουμε και σε εμάς κατώτερα κίνητρα. Οξύμωρο θα μου πείτε. Πώς σε κάτι τόσο ευγενές να ενυπάρχει κάτι τόσο κατώτερο!!! 'Ελα μου ντε!!! Ο Φρόυντ που τόλμησε να μιλήσει για τα κατώτερα ανθρώπινα ένστικτα και μάλιστα τα αναγνώρισε και στις πράξεις των παιδιών κυνηγήθηκε στην εποχή του όσο κανείς άλλος. Έτσι όμως είναι, μας αρέσει δεν μας αρέσει. Και περισσότερο δεν μας αρέσει να παραδεχόμαστε την ύπαρξη τέτοιων κινήτρων στον άλλο που έχουμε απέναντί μας.

Τι είναι όμως ο έρωτας ρε παιδιά; Πώς ξέρετε ότι είστε ερωτευμένοι με αυτόν/αυτήν που έχετε απέναντί σας; Πώς ξέρετε ότι δεν είναι απλή εξάρτηση, προβολή δικών σας αναγκών και κενών στο πρόσωπό του;

Πότε λέτε 'σ'αγαπώ" και πότε είστε σίγουροι ότι το εννοείτε;
Με αυτό το ερώτημα θα σας αφήσω και θα χαρώ να ακούσω τις απόψεις σας....

Παλιές φωτογραφίες

Έχω μια μανία: συλλογή φωτογραφιών από μέρη, ανθρώπους, δικές μου σε διάφορες φάσεις της ζωής μου, άλλων... Μου αρέσει να τις κρατάω, ή μάλλον κρατούσα (από τότε που έγιναν ψηφιακές τα έμπλεξα λίγο) κατά χρονολογική σειρά σαν story  board.

Τελοσπάντων, το κάνω και μάλιστα παρατήρησα ότι σε κάποιους αυτό μπορεί να φαίνεται περίεργο έως και ναρκισσιστικό. Έχω μια αγιάτρευτη, φαίνεται, προσκόλληση στο παρελθόν ή πάσχω από εγωπάθεια (χαχα).

Τις κοίταζα λοιπόν προχθές καθώς τακτοποιούσα τη βιβλιοθήκη μου. Έχω καιρό να τις κοιτάξω έτσι όλες μαζί. Καταπληκτικό ταξίδι τελικά η ζωή!!! Χαρές, λύπες, άνθρωποι που ήρθαν και άνθρωποι που έφυγαν, συναισθήματα που γεννήθηκαν και άλλα που εξασθένησαν λες και ποτέ δεν υπήρξαν, μαλλιά κοντά, μαλλιά μακριά, μαλλιά καστανά και ατημέλητα, μαλλιά πλατινέ και με αρκετή δόση styling προϊόντων, χαμόγελα, κυρίως, αλλά και θλίψη στο βλέμμα, φόβος για το αύριο!!! Ίσως έτσι να εξηγείται κι αυτή η προσκόληση στο παρελθόν. Καλό ή κακό το  παρελθόν το ξέρω, το ελέγχω. Το χάος, το άγνωστο του αύριο με φοβίζει. 

Και τελικά, σκέφτομαι ότι δεν έχουμε τίποτα να φοβόμαστε: τελικά όλα διορθώνονται όλα "πάνε καλά" στο τέλος!! 

Μια φράση που την έχω τόσες φορές ακούσει στο παρελθόν και μόνο πρόσφατα αρχίζω να την πιστεύω "it is going to be allright in the end, no matter what".
Αρκεί να μην χάσουμε τη φυσική μας κλίση προς τη ζωή. Αρκεί να αφεθούμε στο ένστικτο του Έρωτα, σε πείσμα όσων μας σπρώχνουν προς τη δίνη του Θανάτου...

Cinema

Σας έχει τύχει ποτέ να ανακαλύπτετε πράγματα για εσάς, για τη συναισθηματική σας κατάσταση, για βαθύτερες σκέψεις απλά και μόνο βλέποντας μια κινηματογραφική ταινία; Σας έχει τύχει ποτέ να κολλάτε με ένα τραγούδι, εντελώς ασυνείδητα, κι όταν σταματάτε να προσέξετε λίγο περισσότερο τους στίχους του τραγουδιού να συνειδητοποιείτε ότι τελικά δεν ήταν και τόσο τυχαίο; Σας έχει τύχει ποτέ να θέλετε να πείτε τόσα και να μην τολμάτε να τα ξεστομίσετε από το φόβο και μόνο ότι θα γίνετε περίγελος κι όταν τελικά βρίσκετε το κουράγιο να τα μοιραστείτε καταλαβαίνετε ότι οι άλλοι εκτιμούν το γεγονός ότι φανήκατε ανθρώπινοι έστω και για λίγο;

Αυτόν τελικά το φόβο προσπαθώ κι εγώ μέσα από αυτό το blog να ξεπεράσω. Να αφήσω σε εσάς το δικαίωμα να επιλέξετε αν αυτά που σκέφτομαι είναι για γέλια... ή για κλάματα!!!

Είδα μια ταινία σήμερα, που είχα ξαναδεί στο παρελθόν. Τότε πονούσα πολύ και μια φράση προς το τέλος της ταινίας μου έκανε εκείνη τη στιγμή τόσο καλό που έτρεξα πήρα χαρτί και στυλό και την έγραψα. Την είχα κολλημένη για πολλά χρόνια σε ένα πίνακα πάνω από το γραφείο μου για να την βλέπω κάθε μέρα μπας και την πιστέψω. Τελικά χάθηκε αυτό το χαρτί με τόσα άλλα "περιττά" που κρατούσα σε εκείνο το σπίτι-σταθμό στην πορεία προς την ωρίμανσή μου. Τώρα πλέον δεν χρειάζεται να το βλέπω γιατί απλά το έχω βιώσει και τελικά δεν μπόρεσα παρά να το πιστέψω. Θα το μοιραστώ μαζί σας με το καλωσόρισμά μου "God doesn't hate us Harry. If He did he wouldn't make our hearts so BRAVE"!!!!