Παλιές φωτογραφίες

Έχω μια μανία: συλλογή φωτογραφιών από μέρη, ανθρώπους, δικές μου σε διάφορες φάσεις της ζωής μου, άλλων... Μου αρέσει να τις κρατάω, ή μάλλον κρατούσα (από τότε που έγιναν ψηφιακές τα έμπλεξα λίγο) κατά χρονολογική σειρά σαν story  board.

Τελοσπάντων, το κάνω και μάλιστα παρατήρησα ότι σε κάποιους αυτό μπορεί να φαίνεται περίεργο έως και ναρκισσιστικό. Έχω μια αγιάτρευτη, φαίνεται, προσκόλληση στο παρελθόν ή πάσχω από εγωπάθεια (χαχα).

Τις κοίταζα λοιπόν προχθές καθώς τακτοποιούσα τη βιβλιοθήκη μου. Έχω καιρό να τις κοιτάξω έτσι όλες μαζί. Καταπληκτικό ταξίδι τελικά η ζωή!!! Χαρές, λύπες, άνθρωποι που ήρθαν και άνθρωποι που έφυγαν, συναισθήματα που γεννήθηκαν και άλλα που εξασθένησαν λες και ποτέ δεν υπήρξαν, μαλλιά κοντά, μαλλιά μακριά, μαλλιά καστανά και ατημέλητα, μαλλιά πλατινέ και με αρκετή δόση styling προϊόντων, χαμόγελα, κυρίως, αλλά και θλίψη στο βλέμμα, φόβος για το αύριο!!! Ίσως έτσι να εξηγείται κι αυτή η προσκόληση στο παρελθόν. Καλό ή κακό το  παρελθόν το ξέρω, το ελέγχω. Το χάος, το άγνωστο του αύριο με φοβίζει. 

Και τελικά, σκέφτομαι ότι δεν έχουμε τίποτα να φοβόμαστε: τελικά όλα διορθώνονται όλα "πάνε καλά" στο τέλος!! 

Μια φράση που την έχω τόσες φορές ακούσει στο παρελθόν και μόνο πρόσφατα αρχίζω να την πιστεύω "it is going to be allright in the end, no matter what".
Αρκεί να μην χάσουμε τη φυσική μας κλίση προς τη ζωή. Αρκεί να αφεθούμε στο ένστικτο του Έρωτα, σε πείσμα όσων μας σπρώχνουν προς τη δίνη του Θανάτου...