Παθιασμένη και ανήσυχη με είπε μια αγαπημένη, με όλη τη σημασία της λέξης, δασκάλα και έτσι φαίνεται να είμαι. Παθιάστηκα με το blog γιατί είχα ανάγκη να επικοινωνήσω με τον κόσμο εκεί έξω. Και τώρα συνειδητοποιώ ότι βρέθηκα τόσο καιρό εκεί έξω που ξέχασα να γράψω στο blog μου. Τι έχει γίνει από τότε? Κοσμογονικές αλλαγές και μέσα μου και έξω. Ήρθαν τα πάνω-κάτω. Ή μάλλον αυτά που νόμιζα πάνω γιατί σέρνονταν τόσο καιρό και απλά εμείς, γιατί κάποιοι μας ήθελαν έτσι, δεν είχαμε πάρει χαμπάρι. Από το κίνημα κατά του χρέους του τρίτου κόσμου, και της αλληλεγγύης προς τις αναπτυσσόμενες χώρες, το κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, δεν είχα πάρει τίποτα. Δεν είχα καταλάβει ότι όλο αυτό θα χτυπούσε την πόρτα μας κάποια στιγμή. Την πόρτα της "ανεπτυγμένης" Ελλάδας. Νομίζαμε, ή νόμιζα εγώ τέλοσπαντων, ότι βοηθάμε τις αδύναμες χώρες, υποστηρίζουμε τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, είμαστε δίπλα στους ψυχικά ασθενείς, πολεμούσαμε την καταστροφή του περιβάλλοντος κι όλα αυτά νομίζαμε ότι τα κάναμε για κάποιους άλλους!!!! Πόσο κοντόφθαλμοι είναι τελικά οι άνθρωποι. Πόσο αποξενωμένους μας έχουν κάνει!!! Από το Μάρτη του 2010 και μέχρι και σήμερα, λίγες μέρες δηλαδή πριν την εκπνοή του 2011 όλα αυτά που ξέραμε τα πήρε ο άνεμος και τα σκόρπισε στους τέσσερεις ορίζοντες. Σκάσανε σαν φούσκες:όλα αυτά με τα οποία νομίζαμε ότι δομούσαμε, κατασκευάζαμε την τραυματισμένη ταυτότητά μας: ταξίδια, αγαθά, κατανάλωση, πνευματικές αναζητήσεις, γιόγκα και κόντρα τάντρα και μάντρα, και πέταγμα με αερόστατο και όλα αυτά τα κουραφέλαξα. Κι όλα αυτά είχαν θολώσει το τοπίο. Το τοπίο της αιώνιας αντιπαράθεσης ανάμεσα σε αυτόν που έχει και στον άλλο που παράγει. Αντιπαράθεση ανάμεσα στο δυνατό και στον αδύναμο, στον αρτημελή και στον ανάπηρο, στο μαύρο και τον άσπρο, τον άντρα και τη γυναίκα. Αντιπαράθεση για να δούμε ποιος είναι ο καλύτερος, ο πιο έξυπνος. Μέσα σε μια διαδικασία βιολογικής επιλογής και εν τέλη επιβίωσης. Ζούγκλα. Κι όμως ο άνθρωπος είχε αιώνες τώρα προσπαθήσει να τα αλλάξει όλα αυτά. Είχε κάνει τεράστια βήματα προς τον εξανθρωπισμό. Προερχόμαστε από το ζωικό βασίλειο αλλά έχουμε τη δυνατότητα να το υπερβούμε. Πόσο τραγικό είναι να βλέπεις όλα αυτά τα τεράστια βήματα να ακυρώνονται. Πόσο τραγικό είναι να βλέπεις την ανθρωπότητα να γυρίζει αιώνες πίσω!!! Ή μήπως κι αυτά τα βήματα ήταν φούσκες? Μένει να το ανακαλύψω όπως ανακάλυψα τόσα μέσα σε 7 μήνες μόνο!!!! Συνεχίζω παθιασμένη και ανήσυχη κι ας ανησυχώ ότι αυτό μπορεί να είναι δείγμα κάποιας ψυχοπαθολογίας μέσα σε ένα κόσμο που απλά παίρνει τη ζωή όπως του έρθει? Κάποια βιολογική ίσως ανικανότητα που ίσως με πετάξει έξω χαμένη από το παιχνίδι της επιβίωσης...θα δούμε
