Cinema

Σας έχει τύχει ποτέ να ανακαλύπτετε πράγματα για εσάς, για τη συναισθηματική σας κατάσταση, για βαθύτερες σκέψεις απλά και μόνο βλέποντας μια κινηματογραφική ταινία; Σας έχει τύχει ποτέ να κολλάτε με ένα τραγούδι, εντελώς ασυνείδητα, κι όταν σταματάτε να προσέξετε λίγο περισσότερο τους στίχους του τραγουδιού να συνειδητοποιείτε ότι τελικά δεν ήταν και τόσο τυχαίο; Σας έχει τύχει ποτέ να θέλετε να πείτε τόσα και να μην τολμάτε να τα ξεστομίσετε από το φόβο και μόνο ότι θα γίνετε περίγελος κι όταν τελικά βρίσκετε το κουράγιο να τα μοιραστείτε καταλαβαίνετε ότι οι άλλοι εκτιμούν το γεγονός ότι φανήκατε ανθρώπινοι έστω και για λίγο;

Αυτόν τελικά το φόβο προσπαθώ κι εγώ μέσα από αυτό το blog να ξεπεράσω. Να αφήσω σε εσάς το δικαίωμα να επιλέξετε αν αυτά που σκέφτομαι είναι για γέλια... ή για κλάματα!!!

Είδα μια ταινία σήμερα, που είχα ξαναδεί στο παρελθόν. Τότε πονούσα πολύ και μια φράση προς το τέλος της ταινίας μου έκανε εκείνη τη στιγμή τόσο καλό που έτρεξα πήρα χαρτί και στυλό και την έγραψα. Την είχα κολλημένη για πολλά χρόνια σε ένα πίνακα πάνω από το γραφείο μου για να την βλέπω κάθε μέρα μπας και την πιστέψω. Τελικά χάθηκε αυτό το χαρτί με τόσα άλλα "περιττά" που κρατούσα σε εκείνο το σπίτι-σταθμό στην πορεία προς την ωρίμανσή μου. Τώρα πλέον δεν χρειάζεται να το βλέπω γιατί απλά το έχω βιώσει και τελικά δεν μπόρεσα παρά να το πιστέψω. Θα το μοιραστώ μαζί σας με το καλωσόρισμά μου "God doesn't hate us Harry. If He did he wouldn't make our hearts so BRAVE"!!!!