Όλα είναι δρόμος...

Παθιασμένη και ανήσυχη με είπε μια αγαπημένη, με όλη τη σημασία της λέξης, δασκάλα  και έτσι φαίνεται να είμαι. Παθιάστηκα με το blog γιατί είχα ανάγκη να επικοινωνήσω με τον κόσμο εκεί έξω. Και τώρα συνειδητοποιώ ότι βρέθηκα τόσο καιρό εκεί έξω που ξέχασα να γράψω στο blog μου. Τι έχει γίνει από τότε? Κοσμογονικές αλλαγές και μέσα μου και έξω. Ήρθαν τα πάνω-κάτω. Ή μάλλον αυτά που νόμιζα πάνω γιατί σέρνονταν τόσο καιρό και απλά εμείς, γιατί κάποιοι μας ήθελαν έτσι, δεν είχαμε πάρει χαμπάρι. Από το κίνημα κατά του χρέους του τρίτου κόσμου, και της αλληλεγγύης προς τις αναπτυσσόμενες χώρες, το κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, δεν είχα πάρει τίποτα. Δεν είχα καταλάβει ότι όλο αυτό θα χτυπούσε την πόρτα μας κάποια στιγμή. Την πόρτα της "ανεπτυγμένης" Ελλάδας. Νομίζαμε, ή νόμιζα εγώ τέλοσπαντων, ότι βοηθάμε τις αδύναμες χώρες, υποστηρίζουμε τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, είμαστε δίπλα στους ψυχικά ασθενείς, πολεμούσαμε την καταστροφή του περιβάλλοντος κι όλα αυτά νομίζαμε ότι τα κάναμε για κάποιους άλλους!!!! Πόσο κοντόφθαλμοι είναι τελικά οι άνθρωποι. Πόσο αποξενωμένους μας έχουν κάνει!!! Από το Μάρτη του 2010 και μέχρι και σήμερα, λίγες μέρες δηλαδή πριν την εκπνοή του 2011 όλα αυτά που ξέραμε τα πήρε ο άνεμος και τα σκόρπισε στους τέσσερεις ορίζοντες. Σκάσανε σαν φούσκες:όλα αυτά με τα οποία νομίζαμε ότι δομούσαμε, κατασκευάζαμε την τραυματισμένη ταυτότητά μας: ταξίδια, αγαθά, κατανάλωση, πνευματικές αναζητήσεις, γιόγκα και κόντρα τάντρα και μάντρα, και πέταγμα με αερόστατο και όλα αυτά τα κουραφέλαξα. Κι όλα αυτά είχαν θολώσει το τοπίο. Το τοπίο της αιώνιας αντιπαράθεσης ανάμεσα σε αυτόν που έχει και στον άλλο που παράγει. Αντιπαράθεση ανάμεσα στο δυνατό και στον αδύναμο, στον αρτημελή και στον ανάπηρο, στο μαύρο και τον άσπρο, τον άντρα και τη γυναίκα. Αντιπαράθεση για να δούμε ποιος είναι ο καλύτερος, ο πιο έξυπνος. Μέσα σε μια διαδικασία βιολογικής επιλογής και εν τέλη επιβίωσης. Ζούγκλα. Κι όμως ο άνθρωπος είχε αιώνες τώρα προσπαθήσει να τα αλλάξει όλα αυτά. Είχε κάνει τεράστια βήματα προς τον εξανθρωπισμό. Προερχόμαστε από το ζωικό βασίλειο αλλά έχουμε τη δυνατότητα να το υπερβούμε. Πόσο τραγικό είναι να βλέπεις όλα αυτά τα τεράστια βήματα να ακυρώνονται. Πόσο τραγικό είναι να βλέπεις την  ανθρωπότητα να γυρίζει αιώνες πίσω!!! Ή μήπως κι αυτά τα βήματα ήταν φούσκες? Μένει να το ανακαλύψω όπως ανακάλυψα τόσα μέσα σε 7 μήνες μόνο!!!! Συνεχίζω παθιασμένη και ανήσυχη κι ας ανησυχώ ότι αυτό μπορεί να είναι δείγμα κάποιας ψυχοπαθολογίας μέσα σε ένα κόσμο που απλά παίρνει τη ζωή όπως του έρθει? Κάποια βιολογική ίσως ανικανότητα που ίσως με πετάξει έξω χαμένη από το παιχνίδι της επιβίωσης...θα δούμε

Έρωτας και άλλα δεινά!!!

Γιατί ερωτευόμαστε; Όλοι τρέφουμε την πεποίθηση ότι τα ελατήριά μας είναι αγνά: ερωτευτήκαμε γιατί ο άλλος μας κάνει να γελάμε, μας φροντίζει κλπ κλπ κλπ. Και τόσα άλλα κίνητρα όλα πάντα καλά κ'αγαθά. Η ευκολία με την οποία, κι η σιγουριά μας, ότι στα δικά μας τα κίνητρα μόνο ευγενή ελατήρια ενυπάρχουν είναι ανάλογη της ευκολίας με την οποία αναγνωρίζουμε κατώτερα ένστικτα στον έρωτα των άλλων: τα χρήματα, η ασφάλεια, επίδειξη κλπ. 

Κι όμως αν κοιτάξουμε λίγο καλύτερα και με περισσότερη ειλικρίνεια θα αναγνωρίσουμε και σε εμάς κατώτερα κίνητρα. Οξύμωρο θα μου πείτε. Πώς σε κάτι τόσο ευγενές να ενυπάρχει κάτι τόσο κατώτερο!!! 'Ελα μου ντε!!! Ο Φρόυντ που τόλμησε να μιλήσει για τα κατώτερα ανθρώπινα ένστικτα και μάλιστα τα αναγνώρισε και στις πράξεις των παιδιών κυνηγήθηκε στην εποχή του όσο κανείς άλλος. Έτσι όμως είναι, μας αρέσει δεν μας αρέσει. Και περισσότερο δεν μας αρέσει να παραδεχόμαστε την ύπαρξη τέτοιων κινήτρων στον άλλο που έχουμε απέναντί μας.

Τι είναι όμως ο έρωτας ρε παιδιά; Πώς ξέρετε ότι είστε ερωτευμένοι με αυτόν/αυτήν που έχετε απέναντί σας; Πώς ξέρετε ότι δεν είναι απλή εξάρτηση, προβολή δικών σας αναγκών και κενών στο πρόσωπό του;

Πότε λέτε 'σ'αγαπώ" και πότε είστε σίγουροι ότι το εννοείτε;
Με αυτό το ερώτημα θα σας αφήσω και θα χαρώ να ακούσω τις απόψεις σας....

Παλιές φωτογραφίες

Έχω μια μανία: συλλογή φωτογραφιών από μέρη, ανθρώπους, δικές μου σε διάφορες φάσεις της ζωής μου, άλλων... Μου αρέσει να τις κρατάω, ή μάλλον κρατούσα (από τότε που έγιναν ψηφιακές τα έμπλεξα λίγο) κατά χρονολογική σειρά σαν story  board.

Τελοσπάντων, το κάνω και μάλιστα παρατήρησα ότι σε κάποιους αυτό μπορεί να φαίνεται περίεργο έως και ναρκισσιστικό. Έχω μια αγιάτρευτη, φαίνεται, προσκόλληση στο παρελθόν ή πάσχω από εγωπάθεια (χαχα).

Τις κοίταζα λοιπόν προχθές καθώς τακτοποιούσα τη βιβλιοθήκη μου. Έχω καιρό να τις κοιτάξω έτσι όλες μαζί. Καταπληκτικό ταξίδι τελικά η ζωή!!! Χαρές, λύπες, άνθρωποι που ήρθαν και άνθρωποι που έφυγαν, συναισθήματα που γεννήθηκαν και άλλα που εξασθένησαν λες και ποτέ δεν υπήρξαν, μαλλιά κοντά, μαλλιά μακριά, μαλλιά καστανά και ατημέλητα, μαλλιά πλατινέ και με αρκετή δόση styling προϊόντων, χαμόγελα, κυρίως, αλλά και θλίψη στο βλέμμα, φόβος για το αύριο!!! Ίσως έτσι να εξηγείται κι αυτή η προσκόληση στο παρελθόν. Καλό ή κακό το  παρελθόν το ξέρω, το ελέγχω. Το χάος, το άγνωστο του αύριο με φοβίζει. 

Και τελικά, σκέφτομαι ότι δεν έχουμε τίποτα να φοβόμαστε: τελικά όλα διορθώνονται όλα "πάνε καλά" στο τέλος!! 

Μια φράση που την έχω τόσες φορές ακούσει στο παρελθόν και μόνο πρόσφατα αρχίζω να την πιστεύω "it is going to be allright in the end, no matter what".
Αρκεί να μην χάσουμε τη φυσική μας κλίση προς τη ζωή. Αρκεί να αφεθούμε στο ένστικτο του Έρωτα, σε πείσμα όσων μας σπρώχνουν προς τη δίνη του Θανάτου...

Cinema

Σας έχει τύχει ποτέ να ανακαλύπτετε πράγματα για εσάς, για τη συναισθηματική σας κατάσταση, για βαθύτερες σκέψεις απλά και μόνο βλέποντας μια κινηματογραφική ταινία; Σας έχει τύχει ποτέ να κολλάτε με ένα τραγούδι, εντελώς ασυνείδητα, κι όταν σταματάτε να προσέξετε λίγο περισσότερο τους στίχους του τραγουδιού να συνειδητοποιείτε ότι τελικά δεν ήταν και τόσο τυχαίο; Σας έχει τύχει ποτέ να θέλετε να πείτε τόσα και να μην τολμάτε να τα ξεστομίσετε από το φόβο και μόνο ότι θα γίνετε περίγελος κι όταν τελικά βρίσκετε το κουράγιο να τα μοιραστείτε καταλαβαίνετε ότι οι άλλοι εκτιμούν το γεγονός ότι φανήκατε ανθρώπινοι έστω και για λίγο;

Αυτόν τελικά το φόβο προσπαθώ κι εγώ μέσα από αυτό το blog να ξεπεράσω. Να αφήσω σε εσάς το δικαίωμα να επιλέξετε αν αυτά που σκέφτομαι είναι για γέλια... ή για κλάματα!!!

Είδα μια ταινία σήμερα, που είχα ξαναδεί στο παρελθόν. Τότε πονούσα πολύ και μια φράση προς το τέλος της ταινίας μου έκανε εκείνη τη στιγμή τόσο καλό που έτρεξα πήρα χαρτί και στυλό και την έγραψα. Την είχα κολλημένη για πολλά χρόνια σε ένα πίνακα πάνω από το γραφείο μου για να την βλέπω κάθε μέρα μπας και την πιστέψω. Τελικά χάθηκε αυτό το χαρτί με τόσα άλλα "περιττά" που κρατούσα σε εκείνο το σπίτι-σταθμό στην πορεία προς την ωρίμανσή μου. Τώρα πλέον δεν χρειάζεται να το βλέπω γιατί απλά το έχω βιώσει και τελικά δεν μπόρεσα παρά να το πιστέψω. Θα το μοιραστώ μαζί σας με το καλωσόρισμά μου "God doesn't hate us Harry. If He did he wouldn't make our hearts so BRAVE"!!!!