Παλιές φωτογραφίες

Έχω μια μανία: συλλογή φωτογραφιών από μέρη, ανθρώπους, δικές μου σε διάφορες φάσεις της ζωής μου, άλλων... Μου αρέσει να τις κρατάω, ή μάλλον κρατούσα (από τότε που έγιναν ψηφιακές τα έμπλεξα λίγο) κατά χρονολογική σειρά σαν story  board.

Τελοσπάντων, το κάνω και μάλιστα παρατήρησα ότι σε κάποιους αυτό μπορεί να φαίνεται περίεργο έως και ναρκισσιστικό. Έχω μια αγιάτρευτη, φαίνεται, προσκόλληση στο παρελθόν ή πάσχω από εγωπάθεια (χαχα).

Τις κοίταζα λοιπόν προχθές καθώς τακτοποιούσα τη βιβλιοθήκη μου. Έχω καιρό να τις κοιτάξω έτσι όλες μαζί. Καταπληκτικό ταξίδι τελικά η ζωή!!! Χαρές, λύπες, άνθρωποι που ήρθαν και άνθρωποι που έφυγαν, συναισθήματα που γεννήθηκαν και άλλα που εξασθένησαν λες και ποτέ δεν υπήρξαν, μαλλιά κοντά, μαλλιά μακριά, μαλλιά καστανά και ατημέλητα, μαλλιά πλατινέ και με αρκετή δόση styling προϊόντων, χαμόγελα, κυρίως, αλλά και θλίψη στο βλέμμα, φόβος για το αύριο!!! Ίσως έτσι να εξηγείται κι αυτή η προσκόληση στο παρελθόν. Καλό ή κακό το  παρελθόν το ξέρω, το ελέγχω. Το χάος, το άγνωστο του αύριο με φοβίζει. 

Και τελικά, σκέφτομαι ότι δεν έχουμε τίποτα να φοβόμαστε: τελικά όλα διορθώνονται όλα "πάνε καλά" στο τέλος!! 

Μια φράση που την έχω τόσες φορές ακούσει στο παρελθόν και μόνο πρόσφατα αρχίζω να την πιστεύω "it is going to be allright in the end, no matter what".
Αρκεί να μην χάσουμε τη φυσική μας κλίση προς τη ζωή. Αρκεί να αφεθούμε στο ένστικτο του Έρωτα, σε πείσμα όσων μας σπρώχνουν προς τη δίνη του Θανάτου...

Cinema

Σας έχει τύχει ποτέ να ανακαλύπτετε πράγματα για εσάς, για τη συναισθηματική σας κατάσταση, για βαθύτερες σκέψεις απλά και μόνο βλέποντας μια κινηματογραφική ταινία; Σας έχει τύχει ποτέ να κολλάτε με ένα τραγούδι, εντελώς ασυνείδητα, κι όταν σταματάτε να προσέξετε λίγο περισσότερο τους στίχους του τραγουδιού να συνειδητοποιείτε ότι τελικά δεν ήταν και τόσο τυχαίο; Σας έχει τύχει ποτέ να θέλετε να πείτε τόσα και να μην τολμάτε να τα ξεστομίσετε από το φόβο και μόνο ότι θα γίνετε περίγελος κι όταν τελικά βρίσκετε το κουράγιο να τα μοιραστείτε καταλαβαίνετε ότι οι άλλοι εκτιμούν το γεγονός ότι φανήκατε ανθρώπινοι έστω και για λίγο;

Αυτόν τελικά το φόβο προσπαθώ κι εγώ μέσα από αυτό το blog να ξεπεράσω. Να αφήσω σε εσάς το δικαίωμα να επιλέξετε αν αυτά που σκέφτομαι είναι για γέλια... ή για κλάματα!!!

Είδα μια ταινία σήμερα, που είχα ξαναδεί στο παρελθόν. Τότε πονούσα πολύ και μια φράση προς το τέλος της ταινίας μου έκανε εκείνη τη στιγμή τόσο καλό που έτρεξα πήρα χαρτί και στυλό και την έγραψα. Την είχα κολλημένη για πολλά χρόνια σε ένα πίνακα πάνω από το γραφείο μου για να την βλέπω κάθε μέρα μπας και την πιστέψω. Τελικά χάθηκε αυτό το χαρτί με τόσα άλλα "περιττά" που κρατούσα σε εκείνο το σπίτι-σταθμό στην πορεία προς την ωρίμανσή μου. Τώρα πλέον δεν χρειάζεται να το βλέπω γιατί απλά το έχω βιώσει και τελικά δεν μπόρεσα παρά να το πιστέψω. Θα το μοιραστώ μαζί σας με το καλωσόρισμά μου "God doesn't hate us Harry. If He did he wouldn't make our hearts so BRAVE"!!!!