 |
| Παραλία Σάντα Κρουζ, Ομιτέπε, Νικαράγουα...φύσαγε τόσο δυνατά εκείνη τη μέρα που αν άνοιγες τα χέρια σου είχες την αίσθηση ότι θα πέταγες |
 |
| το ηλιοβασίλεμα εδώ έχει βάθος και χρώμα |
 |
| Μιλάμε το παπαγαλάκι έριξε πολύ γέλιο με εμάς!!! |
 |
| Ένα από τα 2 ηφαίστεια του νησιού, το ανενεργό Μαδέρας...τα σύννεφα εδώ είναι τόσο χαμηλά που σου δίνουν την αίσθηση ότι άμα σκαρφαλώσεις στο δέντρο θα τα πιάσεις |
 |
| Σε ένα γειτονικό Νίκα εστιατόριο για κουβεντούλα με τον παπαγάλο και ένα δροσιστικό smoothie μια ζεστή μέρα :) |
 |
| Εξωτικά φρούτα σε αφθονία ανανάς, παπάγια, καρύδες, πάσιον φρουτ, μάνγκος .... |
 |
| Η θέα από το γραφείο μου...το ενεργό ηφαίστειο Κονσεπσιόν |
Χρόνια το έλεγα, χρόνια το επιθυμούσα...να αφεθώ και να αφήσω πίσω μου τις παλιές φωτογραφίες και να εξορμήσω προς αναζήτηση και δημιουργία καινούριων. Χρόνια ο φόβος του θανάτου κυριολεκτικού και
μεταφορικού με κρατούσε μακριά από τον εαυτό μου και τις επιθυμίες μου.
Άτιμο πράμα οι επιθυμίες. Φωτιές είναι που αν δεν ξέρεις να τις τιθασεύσεις μπορεί και να σε κάψουν. Αλλά τι είναι το κάψιμο? Είναι θάνατος ή μήπως απλά η επανασύνθεση σε μια άλλη μορφή; Το επιθυμούσα καιρό. Αυτό που τόσοι άλλοι φίλοι και γνωστοί έκαναν χρόνια τώρα. Να γυρίσω τον κόσμο. Να γεμίσω τα μπαγκάζια του με εμπειρίες, φωτογραφίες με εξωτικά πρόσωπα, τοπία, έθιμα, χρώματα και ήχους. Δεν το αποτολμάς εύκολα ειδικά όταν έχεις μπει στο μονοπάτι που όλοι σου λένε ότι είναι το προδιαγεγραμένο: σπουδές, δουλειά, οικογένεια, σύνταξη, θάνατος. Δεν χρειαζόταν το πέρασμα του χρόνου για να φτάσω στο τελευταίο στάδιο. Όντας σε αυτό το "προδιαγεγραμμένο" μονοπάτι για πάνω από μια δεκαετία ήμουν ήδη νεκρή. 'Οντας σε αυτό το μονοπάτι δεν ρωτάς το γιατί και το πώς. Απλά προχωράς μηχανικά προς το τέλος. Εκείνο το τέλος στο οποίο θα αναρωτηθείς: έζησα τη ζωή μου; Χόρτασα; Άξιζε τον κόπο; Και δυστυχώς σε αυτές τις ερωτήσεις παραμένεις μόνη να απαντήσεις. Οι "καθοδηγητές" σε αφήνουν μόνη στον απολογισμό παρότι δεν σε αφήνουν σε ησυχία όταν πρέπει να αποφασίσεις.
 |
| Η λίμνη που περιβάλλει το Ομιτέπε, περισσότερο με θάλασσα φαίνεται παρά λίμνη |
Ε, λοιπόν αποφάσισα να μην πεθάνω πριν την ώρα μου. Αποφάσισα ο φόβος καλά κάνει και υπάρχει αλλά έχω μια ζωή να ζήσω. Το πώς θα το αποφασίσω εγώ όπως εγώ θα απολογηθώ στο τέλος για τις επιλογές μου και κανείς άλλος. Και βούτηξα στο κενό....Πήρα βαθιά αναπνοή, χωρίς σωσίβιο παρά μόνο την εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και βούτηξα. Δεν ξέρω που αυτή η απόφαση θα με οδηγήσει. Μπορώ μόνο από προηγούμενες αντίστοιχες εμπειρίες και αποφάσεις να προβλέψω ότι θα είναι δύσκολα αλλά πέρα για πέρα χρήσιμα και αναγκαία....και η θάλασσα με ξέβρασε Νικαράγουα. Σε ένα μικρό νησί όπου όλοι γνωρίζουν όλους και όλοι φροντίζουν όλους. Όπου οι άνθρωποι είναι ευγνώμονες καθημερινά για το φαί που βρίσκουν στο πιάτο τους και χαμογελούν και βρίσκουν την άκρη όταν οι ανέσεις δεν υπάρχουν. Πρώτος σταθμός λοιπόν Νικαράγουα....και πιο συγκεκριμένα Ινανίτα
http://www.inanitah.com για να δούμε ποιος θα είναι ο επόμενος ;)
