Έπιασα τον ευατό μου τις τελευταίες δύο μέρες να κοιτά και πάλι το τρέιλερ αυτής της ταινίας και να συνεπέρνεται από το τραγούδι: I feel a part of the universe opened up to meet me...
Αυτό το έργο και αυτό το τραγούδι που εδώ και 4 χρόνια, χωρίς να θέλω να ακουστώ μελοδραματική, αποτέλεσε το ορόσημο άλλης μιας μεγάλης αλλαγής στη ζωή μου.
Είχα καιρό να το ακούσω...σχεδόν δέκα μήνες. Μεγάλο διάστημα αν σκεφτείς ότι τα τελευταία 3 χρόνια το είχα, είτε αυτό είτε τα βιβλία που εξέδωσε η Gilbert ως συνέχειες πάνω στο ίδιο θέμα, συνεχώς στο μυαλό μου και σε περίοπτη θέση στη βιβλιοθήκη μου. Το βιντεοκλιπ, δε, αν ήταν βινίλιο θα είχε λιώσει από τα παιξίματα!
Το έχω ξαναγράψει κάπου εδώ μέσα. Κάποιες ταινίες και τραγούδια έχουν καταφέρει να με οδηγήσουν στα κατάβαθα της ψυχής μου, σε εκείνα τα σκοτεινά σημεία, τα απροσπέλαστα, με μια ευκολία που ούτε οι θεραπευτές μου δεν έχουν καταφέρει. Μια τέτοια ταινία ήταν κι αυτή που βγήκε στις αίθουσες το 2009.
Κάτι γίνεται ιδιαίτερα με τα τραγούδια. Παρόλο που σπάνια προσέχω τους στίχους ενός τραγουδιού, αν κι όταν μου κολλήσει ένας στίχος ποτέ δεν είναι τυχαίο. Αν το ψάξω βρίσκω σχεδόν πάντα την απάντηση. Σχεδόν πάντα, γιατί στην περίπτωση του παραπάνω τραγουδιού ένιωθα το κάλεσμα --felt my cells vibrating- αλλά δεν είχα ιδέα ούτε προς τα που ούτε το προς τι. Ήξερα μόνο το γιατί: ένα εσωτερικό ρήγμα που το προκαλούσε η μελωδία, οι λέξεις αυτού του τραγουδιού που η κάθε μία του ήταν σαν να δονούσε κάποια αόρατη χορδή μέσα μου... Από την πρώτη στιγμή ένιωσα να "μου μιλάει"....κάποιο
σημείο στον ορίζοντα είχε ανοίξει και με καλούσε να ακολουθήσω το φως.
Σίγουρα συνέτρεξαν κι άλλοι λόγοι και συνθήκες κατάλληλες ώστε να βρω τη δύναμη να βουτήξω στο κενό, σε μια ελεύθερη πτώση χωρίς να ξέρω πού και πώς θα προσγειωνόμουν -I am falling free falling. Για σχεδόν όμως 3 χρόνια εκείνο το σκίρτημα ήταν σε αναμονή, δούλευε στις υπόγειες διαδρομές τις ψυχής μου εν αγνοία μου. Όταν πήρα την απόφαση να βουτήξω, εντελώς "τυχαία" (?), επέστρεψα στο τραγούδι. Ξαναέπεσε το μάτι μου στα βιβλία της Gilbert.
Κι όμως ακόμα δεν είχα κατανοήσει πλήρως το νόημα του καλέσματος. Κι έτσι το σώμα μου φαίνεται να αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Δέκα μέρες περίπου πριν πάρω την απόφαση να βουτήξω έγινε το κάλεσμα αυτό ανυπόφορος σωματικός πόνος που δεν με έφηνε τα βράδυα να κοιμηθώ. Το σώμα μου είχε αποφασίσει να με αναγκάσει να πάρω την απόφαση no matter what! Δεν μπορούσα παρά να συμμορφωθώ... Έκλεισα εισητήριο χωρίς επιστροφή, μοίρασα σε φίλους όλα μου τα υπάρχοντα, πήρα ένα χρόνο άδεια από τη δουλειά μου, και πέταξα πάνω από τον Ατλαντικό. Πρόσφερα στον εαυτό μου την πολυτέλεια ενός ταξιδιού στον κόσμο, ένα ταξίδι που από έφηβη ονειρευόμουνα. Σε ένα τέτοιο ταξίδι τον μόνο που έχεις να στηριχτείς είναι ο εαυτός σου κι αν δεν τον ξέρεις αναγκάζεσαι να τον μάθεις και να τον εμπιστευτείς. Έφυγα με ένα σάκο ερωτηματικά, λίγα από τα οποία κατάφερα να απαντήσω. Έφυγα ψάχνοντας εκεί έξω λογικές απαντήσεις και λύσεις σε εσωτερικά ζητήματα και γύρισα έχοντας απλά αρχίσει να μαθαίνω να συμφιλιώνομαι με τον εαυτό μου και με τον κόσμο γύρω μου.
Και το τραγούδι ξαναμπήκε στο "αρχείο". Στα μισά της διαδρομής, κι όταν η αδημονία μου να βρω τις απαντήσεις, να ακούσω τη φωνή μεγάλωνε, επέστρεψα σε αυτό. Το έπαιζα και το ξαναέπαιζα περιμένοντας να με ακούσω. Μόνο που η φασαρία από τους φόβους μου παραήταν δυνατή. Εκεί στα μισά της διαδρομής έχασα την επαφή μου με το τώρα και με όσα υπέροχα συνέβαιναν γύρω μου. Εκεί στα μισά της διαδρομής το σώμα μου και πάλι προσπαθούσε να μου δείξει το δρόμο αλλά εγώ για άλλη μια φορά με απαρνιόμουν. Εκεί στα μισά της διαδρομής απλά δεν είχαν ωριμάσει οι συνθήκες...
Αδυνατούσα ακόμα να ακούσω τη φωνή. Κι όταν ποιά αναγκάστηκα από τις συνθήκες να σταματήσω το τρέξιμο, στα μέσα περίπου της διαδρομής στην αρχή με έπιασε απελπισία. Όταν το πρόγραμμα που είχα φτιάξει στο μυαλό μου τινάχτηκε στον αέρα από έναν κλεφτράκο στη Νικαράγουα που βρισκόμουν. Με αυτή του την παράνομη πράξη τελικά μου έκανε τη μεγαλύτερη χάρη που θα μπορούσε τότε κάποιος να μου κάνει. Με ανάγκασε να επιστρέψω Ελλάδα, να κολλήσω εδώ για τουλάχιστον 3 μήνες, να αφήσω τα μεγαλεπήβολα σχέδια και τις αναζητήσεις για απαντήσεις εκεί έξω και να μείνω μόνη να αναμετρηθώ και να αναρωτηθώ με τον εαυτό μου. Και τότε αποφάσισα να σταματήσω, να σωπάσω και να περιμένω να με ακούσω. Ζώντας την κάθε στιγμή κι όχι για το αύριο.
Όλοι με ρωτούν πώς ήταν. Δεν ξέρω πώς θα ήταν αν έκανα αυτό το ταξίδι νεότερη, όταν δεν θα έξαχνα κάτι "άλλο" πέρα από την περιπέτεια και τη γνώση άλλων πολιτισμών. Φαντάζομαι ότι υπό άλλες συνθήκες θα γύρναγα με ένα σωρό ιστορίες και διάθεση να τις εξιστορήσω. Στο συγκεκριμένο ταξίδι όμως πολύ λίγο μου θύμισα τον παλιό μου εαυτό. Έδειχνα πιο ήρεμη, δεν έτρεχα από δω κι από κει να δω αξιοθέατα, να χωθώ μέσα στον κόσμο και να χαθώ μέσα στις συνήθειές του. Αυτή τη φορά κρατούσα μια πιο στέρεη σχέση με το μέσα μου. Γι' αυτό και ίσως όταν με ρωτάνε πώς τα πέρασα και τί είδα η απάντησή μου είναι "απλά ξαναβρήκα τον εαυτό μου". Η ουσία δεν βρίσκεται στο πώς τα πέρασα και τι είδα, αλλά στο τί έμαθα!
Φαίνεται ότι ήρθε η ώρα να το ξαναπιάσω αυτό το τραγούδι πλέον στο επέκεινα του ταξιδιού. Το 2013 έζησα το δικό μου "Pray, Eat, Love". Αυτή ήταν η δική μου διαδοχή των γεγονότων. Και τώρα που ο κουρνιαχτός από το ταξίδι άρχισε να κατακάθεται, μοιραία κι εντελώς απρογραμμάτιστα, επιστρέφω σε αυτό και πάλι αλλά αυτή τη φορά με μια διάθεση αναστοχαστική.
Παρατηρώ ότι η διάθεσή μου τώρα που το ακούω έχει αλλάξει μαζί με τα συναισθήματα που αυτό μου προκαλεί: τότε ήταν προσμονή, απελπισία, απόγνωση, σύγχυση. Τώρα βλέποντάς το περνούν μπροστά από τα μάτια μου οι δικές μου εικόνες από τα δικά μου ταξίδια και ένα χαμόγελο διαγράφεται στα χείλη μου. Ναι το έκανα κι εγώ το δικό μου Pray, Eat, Love. Τα κατάφερα να ξεπεράσω τον εαυτό μου, να αψηφήσω τους φόβους μου και να κάνω τη βουτιά στο κενό. Κατάφερα να σταματήσω να με απαρνιέμαι και να με σεβαστώ.
Ναι γέμισα εμπειρίες, εικόνες, γνώσεις -έμαθα για παράδειγμα ότι το Τσιουάουα είναι και πόλη στο Μεξικό εκτός από σκυλί- άλλαξα παραστάσεις και ξέφυγα από το μικρόκοσμό μου, αλλά περισσότερο αυτό που χαίρομαι είναι ότι θυμήθηκα πώς είναι να γελάω με την ψυχή μου, να ερωτεύομαι τόσο που να πηγαίνω στα ουράνια και να ξεχνάω να γυρίσω, να παίζω, να μην κάνω τίποτα κι απλά να απολαυάνω την παρέα με τον ευατό μου και την παρέα των φίλων μου παλιών και νέων. Έμαθα τη χαρά του μοιράσματος. Γύρισα γεμάτη από εικόνες, ήρεμη και με ανακτημένο τον αυτοσεβασμό μου. Μπορεί να με αμφισβητούσα αλλά τελικά μου απέδειξα ότι οι better days δεν θα έρθουν ως δώρο από κάπου εκεί έξω. Δυνητικά βρίσκονται μέσα μου αρκεί να με εμπιστευτώ.
Είναι ωραίο το συναίσθημα δεν λέω...μόνο που να, φαίνεται ακόμα να περιμένω εκείνες τις απαντήσεις... ακόμα να περιμένω να πιάσω στα χέρια μου κάτι και να μπορώ να σας το δείξω, να μου το δείξω.
Και τελικά και πάλι φαίνεται ότι πέφτω στην παγίδα του υλισμού. Τι πιο χειροπιαστώ όμως από το να βρίσκεις το νόημα της δικής σου ζωής;
Και φαίνεται πως το βρήκα κι ας μην βρίσκω τις κατάλληλες λέξεις να σας το περιγράψω...
No comments:
Post a Comment